Son zamanlarda ne zaman gülen gözleriyle sevimli, bıcır bıcır bir çocuk görsem aklıma hep aynı soru takılıyor: “Çocuklar, bir gün bizleri affedebilecekler mi?” Çünkü onlara hiç de hoş olmayan şeyler bırakıyoruz. Neler mi?
Ne yazık ki çocuklarımıza ne basit, tahta bir at verebildik ne de oynayabilecekleri yeşil bir bahçe. “Sokak” sözcüğünün karşılığını bırakmadık onlarda. Artık topaç da yok, çelik çomak da. Köşe kapmacayı ise koca göbekli, koca koca amcalar oynuyor onların yerine, geyik derisi kaplanmış görkemli salonlarda.Otlar soluksuz kalmış. Kapkara asfaltlar altında güneşe hasret papatyalar. Ama bunun adı alışveriş alışmalısın çocuğum. Öğreti böyle değil mi bugün? Yani sana rahatça tükeneceğin sokaklar sunuyoruz çocuğum. Her ne kadar senden oyun sokaklarını çalmış olsak da.
Ondan sonra, adı beyaz olan, pisliklerin üzerini örtmekte kullandığımız sayfalarımız da var bizim. Pisliklerin üzerini birer birer bunlarla örtüyoruz ki sen görmeyesin, etkilenmeyesin diye. Aslında derler ki “Işıksız ve havasız ortamlarda mikrop daha çabuk ürermiş.” Ama kimin umurunda. Herkes kendi havasında.
Ama tahta atım yok diye yakınma sakın çocuğum. Oyunlar oynayacağın arsalara, parklara falanca apartman konmuş diye üzülme. Bak sana neler veriyoruz;Sana toplar, tüfekler, ruhları satılmış kurşun askerler veriyoruz oynaman için. Çaldığımız çocukluğuna bir de kararttığımız geleceğini ekliyoruz, bencil dünyamızın tuzaklarla dolu sokaklarında.
Bizleri affedebilecek misin sevgili çocuk, bilemiyorum. Ama şunu biliyorum ki. Acıma ki bir umudumuz olsun kurtuluş için, gelecek için.
Çünkü, kirli ellerimizle kararttığımız senin çocuk dünyanda, hiç hak etmiyoruz bu bağışlanmayı, aklanmayı. Suçluyuz çocuğum. Suçlu...
ARZU KÖK
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder